Rozdział trzeci: Bohater

"Kiedy łamiesz zasady, łam je mocno i na dobre." - Terry Pratchett

Victor okręcił w palcach kluczyki do Tercedesa i jednym ruchem otworzył go. Wślizgnąłem się na miejsce pasażera, ale nie zawracałem sobie głowy jakimś zapinaniem pasów. Victor spojrzał krzywo na moją niezabezpieczoną klatkę piersiową i odpalił silnik. Chyba myślał, że skoro jestem w pełni człowiekiem to jestem o wiele bardziej kruchy niż on, który też nie zapiął pasów. Auto zamruczało i na delikatne ruchy Stone'a ruszyło do przodu. Z tyłu głowy zarejestrowałem, że silnik brzmiał lepiej, niż ostatnio, co znaczy, że Victor kolejną noc zarwał w garażu. 
Gdy tak pędziliśmy ulicami Jump City, próbowałem wypatrzyć zagrożenie. Przed wyjazdem nie zdążyłem sprawdzić, co lub kto, jest źródłem alarmu. W pewnym momencie, gdy Victor skręcił w kolejną z uliczek, wreszcie ich zauważyłem. 
Przed wejściem do jubilera stała młoda, białowłosa dziewczyna z torbą na ramieniu, która prawdopodobnie była wypchana albo klejnotami, albo pieniędzmi. Gdy Vic, stanął przed nią samochodem, ze sklepu wybiegł brat dziewczyny z kolejnymi torbami i z kluczykami do auta w ręku. Bez chwili namysłu wybiegłem z Tercedesa w pogoni za nimi, zanim wsiedliby do swojego auta. Bezskutecznie. Gdy tylko odjechali z piskiem opon, wpadłem do naszego samochodu, który już ruszał w pościg. Victor z łatwością omijał przeszkody na drodze, jednocześnie coraz mocniej przydeptując dźwignię gazu. Ja w tym czasie starałem się na bieżąco określać naszą pozycję na mapie, w razie gdyby rodzeństwo rzeczywiście zmierzało w jakimś konkretnym kierunku. Jednak na razie wyglądało na to, że starają się nas po prostu zgubić. 
Mój wzrok przenosił się w zatrważającym tempie to na drogę, to znów na GPS. Byłem skupiony na swoim zadaniu na tyle, na ile byłem w stanie, gdy nagle zadzwonił mi telefon. Raptem, jakbym był wyrwany z transu. Za czasów Młodych Tytanów komórka nigdy nie towarzyszyła mi w misjach, stąd jej dźwięk w tej sytuacji kompletnie mnie zbił z tropu. Miałem wrażenie, jakby w jednej chwili obok siebie usiadły moje dwie osobowości - Robina z MT i Richarda Graysona, zwykłego faceta przed trzydziestką. Szybko przywołałem się do porządku i wyciągnąłem telefon.
"Kori dzwoni..."
Odruch, by odebrać był tylko sekundowy. Nie wytłumaczyłbym się z hałasu silnika, wiatru i kolejnych trąbnieć, gdy Victor starał się manewrować między samochodami. Schowałem urządzenie i znów skupiłem się na celu. Widziałem, że Cy zezował, by zobaczyć, kto dzwonił. 
- Pokazywałem ci nowe ulepszenia w Tercedesie, a komórka została u góry - odezwał się Victor, nie odrywając już wzroku od ulicy.
- Dzięki - takiej szybkiej wymówki to nawet ja bym nie wymyślił. Byłem mu naprawdę wdzięczny, i za ten blef i za to, że nie próbował mnie znów umoralniać. 
Z przodu zrobił się niewielki korek, przez co trudno było mi wypatrzeć samochód, za którym jechaliśmy. Dopiero, gdy zauważyłem auto pchające się na chodnik, zauważyłem, że to SUV, którego szukaliśmy.
- Tam! - wskazałem palcem na pojazd, i Victor zręcznie podążył za nim, ale w przeciwieństwie do Wilsonów, on zwracał uwagę, czy kogoś przy tym nie rozjedzie.
Gdy minęliśmy korek, szybko wyrównaliśmy się z nimi na drodze. Od razu wpadł mi do głowy pomysł, który jednak nie był prosty w wykonaniu dla Victora, ponieważ kochał swój samochód bardziej, niż cokolwiek innego.
- Victor... - zacząłem, i zauważyłem, że mocniej zacisnął dłonie na kierownicy.
- Wiem - powiedziawszy to, z całej siły skręcił kierownicą w prawo, przyduszając SUV-a do sklepowych witryn.
Auta w momencie zatrzymały się, a poduszka powietrzna zdzieliła mnie w twarz.
Pierwsze o czym pomyślałem w tej chwili to to, że Tercedes nigdy nie miał poduszek powietrznych u pasażerów. Odszukałem wzrokiem Victora, a gdy złapaliśmy kontakt, zadałem nieme pytanie.
- Myślałeś, że po tym jak kolejny raz nie zapiąłeś pasów, pozwolę ci wylecieć przednią szybą?
Fakt, przy każdym pościgu ich nie ruszałem, i gdyby nie Victor, jak nic wyleciałbym dziś z samochodu.
- Kolejny raz dzisiaj ratujesz mi życie - zauważyłem.
- Tym razem uratowałem cię przed czymś więcej niż tylko gniew Koriand'r. - powiedział, wysiadając z auta.
Gdy ja też wydostałem się na zewnątrz, zobaczyłem tylko lecący w moją stronę błękitny pocisk, który całkowicie odebrał mi świadomość.

- Jak będzie to trwało trochę dłużej to wtajemniczę Rachel. Uleczyłaby go w dwie sekundy.
Obudziłem się.
- Nic nie rób, Garfield - odezwałem się, chociaż mój głos był nieco zniekształcony.
- Nic nie zrozumiałem, ale pewnie marudzisz coś, że mam siedzieć cicho.
Parsknąłem śmiechem.
- Co się stało? - zapytałem, siadając. Wtedy zauważyłem, że jestem z powrotem w Wieży.
- Zwiali nam - odezwał się Victor, podchodząc do mnie. - Ale najpierw ta mała dała ci w twarz czystym diamentem.
Od razu, jakby czekając na te słowa, zaczęła mnie boleć twarz. Machinalnie zbliżyłem do niej dłoń, i poczułem opuchliznę.
- Wypij to, Dick - Vic podał mi kieliszek z przeźroczystym płynem - Duszkiem.
Zrobiłem to, co mi kazał, bez pytania. Okazało się, że tym płynem była czysta wódka.
- A teraz słuchaj - odrzekł Stone poważnym tonem. - Przyszedłeś do mnie rano, pogadaliśmy chwile, po czym uznaliśmy, że pójdziemy do baru. Napiliśmy się trochę, zaczepili nas jacyś goście i zaczęliśmy się bić.
Zmarszczyłem brwi.
- Do baru z samego rana? - zapytałem.
- Nie mam nic lepszego. Byłeś nieprzytomny jakiś czas, Kori może lada moment zadzwonić, albo nawet tu przyjść. - potarł czoło dłonią w skupieniu - Długo się nie widzieliśmy, poniosło nas. Kori to równa babka, na pewno nie będzie się długo boczyć. - chwycił jakiś przedmiot z blatu i podał mi go - A jak cie takim zobaczy to z pewnością uwierzy w tę wersję.
Spojrzałem na rzecz, którą teraz trzymałem w ręku i aż się przeraziłem. Lewy policzek miałem opuchnięty, na wardze zaschła krew, a prawy łuk brwiowy był ozdobiony plastrem.
Zerknąłem na Victora, by porównać obrażenia. Jednak on wyglądał, jakby w ogóle nie wychodził z domu.
- Tobie na pewno nie uwierzy, że brałeś udział w jakiejś bójce - wytknąłęm mu.
- Atrybuty pół-robota. Powiem, że wymieniłem parę części i tyle.
Zadzwonił telefon. Nieco zaniepokojony spojrzałem na wyświetlacz, który był wygaszony.
- To mój. - poinformował mnie Gar i przeciągnął zielonym palcem po ekranie. - Haloo?
Wstałem z kozetki, z zamiarem przebrania się w normalne ubrania.
- Taaak, wyszedłem na miasto. Zaraz tam będę. - rozłączył się i spojrzał w naszym kierunku. - Rachel po mnie przyszła, ale nikt nie otwierał. Dobrze, że nie otworzył jej nowy lokator czy coś. - zachichotał - Lecę chłopaki, powodzenia, Dick - machnął mi ręką.
Wtedy znów odezwał się telefon, tym razem mój.
- Halo, Kori? - powiedziałem do słuchawki, a Gar pokazał mi uniesione dwa kciuki.