Rozdział drugi: Przyjaciel

"Dom jest tam, gdzie twoje serce." - Chloe Neill

Nacisnąłem kilka klawiszy i na monitorze pojawiły się nowe obrazy. Teraz na ekranie miałem bieżące nagrania pobliskiej plaży. Przyglądałem się chwilę różnym ujęciom i ponownie przełączyłem się na inne kamery. Okolice Golden Gate. Bank. Pizzeria. Alcatraz. Park. Tu zatrzymałem się trochę dłużej i skupiłem się na obserwowaniu przechodniów. Po chwili w zasięgu kamery numer trzy znalazły się osoby na które czekałem. Monitoring może nie miał zbyt dobrej jakości obrazu, ale wszędzie rozpoznałbym Kori i Mar'i. Rano Koriand'r powiedziała mi, że będą spacerować w tym parku. Mając taką możliwość, musiałem się upewnić, że wszystko jest w porządku. Skontrolowałem resztę kamer i gdy nic nie wzbudziło mojego niepokoju, odszedłem od komputera. 

Tym razem nie wyszedłem rano "na siłownię", tylko spędziłem poranek z dziewczynami. Dopiero później powiedziałem Kori, że pójdę odwiedzić Victora, bo już dawno u niego nie byłem. Wyszło to też trochę wczoraj, gdy prawie ujawniłem, że nie byłem na hali, tylko w Wieży.

- (..)
- Gadasz jak Victor
- Victor...?
Zamurowało mnie tylko na sekundę.
- No tak, on zawsze powtarzał, że jestem nie do powstrzymania. W sumie dawno już go nie widziałem.
- Faktycznie - przyznała mi rację, nakładając na talerz jajka - W ogóle dawno nie widziałeś się już z żadnym Tytanem.
- Ty też ostatnio spędzasz czas tylko z Mar'i - dziewczynka poderwała głowę na dźwięk swojego imienia. Po chwili chyba jednak uznała, że nie mówimy o niczym godnym jej uwagi i znów skupiała się, by trafić łyżeczką do ust.
- A nieprawda - posłała mi perlisty uśmiech - Ostatnio odwiedził nas wujek Garfield, prawda Mar'i?
- T-aaaaak! - machnęła łyżeczką podekscytowana, obryzgując przy okazji cały stół białą breją.
- Garfield tu był? - zdziwiłem się - Kiedy?
- Kiedy byłeś w pracy. Wpadł zobaczyć się z małą.
- Nie jestem mała - wtrąciła Mar'i
- Oczywiście, że nie jesteś kochanie - potwierdziła Kori - posiedział chwilę i poszedł.
- W każdym razie, przemyślę to. Może za jakiś czas zaprosimy ich wszystkich do siebie.
- Taaaak! - wykrzyknęła Mar'i.
I tak następnego dnia znalazłem się w Wieży całkowicie legalnie. Po przejrzeniu monitoringów, planowałem udać się do dawnego pomieszczenia na dowody, ale gdy wyszedłem na korytarz, zauważyłem kogoś przy windzie. W jednej chwili sięgnąłem po batarang, niebiesko-czarny, pasujący do mojego kostiumu Nightwinga, gdy nieznajomy wykrzyknął:
- Czekaj, koleś!
Nawet, gdybym nie poznał jego głupkowatego głosu, to samo użycie słowa: "koleś", od razu podpowiedziało mi, z kim mam do czynienia. Opuściłem broń.
- Cy! Jakiś wariat włamał ci się do Wieży! - wrzasnął Garfield Logan, za co miałem ochotę trzepnąć go w ten pusty łeb.
Wtedy do pomieszczenia wbiegł Victor, w jednym ręku trzymając swoją drugą rękę, w której z kolei trzymał nóż do masła.
Mimo, że miałem na sobie maskę, moja mina mówiła wszystko. Cyborg zdzielił Garfielda tępą stroną noża po głowie.
- To tylko Nightwing, wyluzuj.
Miałem wrażenie, że celowo nie użył mojego prawdziwego imienia, żeby pozostawić Logana w jeszcze większym niepokoju. Zdjąłem więc maskę.
- O matko, stary! - Gar natychmiastowo pojawił się u mojego boku i zaczął oglądać mój strój - Kori w ogóle nie wspominała, że się tak odpicowałeś!
- Nawet nie waż się jej o tym wspominać - warknąłem - Ona nic nie wie.
- Co?
- No właśnie, byłeś ostatnio u nas, prawda? - zapytałem, chociaż i tak znałem odpowiedź. Chyba po prostu chciałem odwrócić jego uwagę.
- Ach, tak. - potwierdził, trochę zamyślony.
- Mogłeś mówić, poszedłbym z tobą. Ze sto lat nie widziałem tej małej Graysonki - wtrącił się Victor, mocując sobie ramię w metalowych stawach.
- Eee... tak, ale to była dość pilna sprawa - Gar podrapał się po głowie. Wyglądał na zmieszanego.
- O co chodzi, Garfield? - zapytałem, chcąc to z niego wyciągnąć.
- Właściwie dlatego tu przyszedłem. Tak doradziła mi Kori.
- O co ją zapytałeś? - byłem coraz bardziej zniecierpliwiony. Co on miał za jakieś tajemnice z moją żoną?
- Straciłem pracę. Trzy miesiące temu. Wczoraj wywalili mnie z mieszkania. - przyznał, a ja dopiero teraz zauważyłem, że faktycznie nie wyglądał najlepiej. Podkrążone oczy, zmierzwione włosy, wygnieciona koszula. Musiał spać w jakimś byle jakim miejscu. Albo wcale.
- Przygotuję twój pokój - powiedział tylko Victor i poszedł w tamtym kierunku. Odprowadziłem go wzrokiem.
- To nie pierwszy raz - przyznał mi się Garfield. Chyba zauważył wiele pytań w moich oczach.
- Nie?
- Nocowałem u Victora już ze trzy razy. Dobrze, że mój pokój cały czas tu jest - zaśmiał się, ale i tak widziałem, że jest zmartwiony.
- Co jest grane, Garfield? - zapytałem poważnie martwiąc się jego sytuacją.
Milczał chwilę, zastanawiając się chyba nad doborem słów.
- Dyskryminacja rasowa, wciąż trwa, Dick - parsknął śmiechem, na moje wytrzeszczone oczy. Pierwszy raz słyszałem z jego ust pięciosylabowe słowo - Wiesz jak ciężko zielonoskóremu kolesiowi znaleźć pracę w Ameryce? - wzruszył ramionami - Tę pracę miałem najdłużej. Szef nie był uprzedzonym dupkiem. Ale znalazła się klientka rasistka, która zaczęła wypisywać skargi na mnie. Publicznie zwyzywała mnie do dziwolągów. Aż w końcu szef był zmuszony mnie zwolnić, zanim ta wariatka nie obsmarowałaby nas w internecie.
- To jest chore - wykrztusiłem tylko.
Znów wzruszył ramionami.
- Tak wygląda moje życie, odkąd nie jestem Tytanem. - wyszczerzył się - Nie chciałem znów włazić Victorowi na głowę, albo pożyczać od Rae pieniędzy. Dlatego poprosiłem Kori o poradę.
- A ona...
- Powiedziała, że najlepiej będzie jak pójdę do Victora. On ma całą Wieżę do dyzpozycji, a wy... pewnie bała się twojej reakcji. No nic, idę poszukać jakichś ofert w internecie. - odszedł parę kroków, ale zatrzymał się, gdy zawył alarm. Założyłem maskę, gotów ruszyć. Garfield zerknął na mnie zza ramienia. - Nie powiem nic Koriand'r. Jeśli ty nie powiesz nic Rachel.